[Column] Grumpy Old Man @rikvera en zijn smartphone Ménage à trois (deel 1)
Inleiding.
Ook al ben ik een Grumpy Old Man, en hou ik ervan om luidruchtig te sakkeren op al dat oppervlakkige gekwetter over de Sociale Media, toch is het niet zo dat ik mijn stukjes schrijf, zwoegend met een kroontjespen op handgeschept papier. De weinige keren dat ik nog eens een poging doe een aantal woorden met de hand te schrijven, merk ik dat mijn handschrift zwaar te lijden heeft onder een schrijnend gebrek aan onderhoud. Mijn geest schrijft zwierig krullende en regelmatige letters maar op papier verschijnen hakerig kromme, vallende en bibberige krabbels. Het is het resultaat van 20 jaar PC’s, smartphones en tablets: ik kan niet meer schrijven met de hand.
Ik schrijf mijn stukjes liefst tussen twee meetings door of zelfs tijdens de saaie variant daarvan, of in de file. Mijn leven is behoorlijk gevuld met deze vervelende fenomenen en dus zijn er kansen zat om wat te schrijven. Soms gebruik ik mijn PC, maar ik heb nooit dactylo gehad en ik tik met twee en een halve vingers en bovendien hebben die vingers de neiging niet gecoördineerd te handelen, waardoor letters soms in de verkeerde volgorde verschijnen en ik mijn flow verlies. Soms ook gebruik ik een tablet, maar dat werkt zo mogelijk nog slechter.
Geen touchscreen.
Ik kan simpelweg niet schrijven op een touchscreen. Ik heb net een paar uur buiten gewerkt, in de sneeuw en de diepvrieskou, en ik heb geprobeerd mijn veters te knopen met bevroren vingers in dikke handschoenen en dat ging zowaar vlotter dan schrijven op een aanraakscherm.
Let op, ik vind touchscreens geweldig en een van de meest fantastische noviteiten van het afgelopen decennium. Maar niet om teksten te schrijven. En dat al zeker niet op het kleine scherm van een telefoon. De frustratie die mails beantwoorden op een touchscreen bij mij weet op te wekken, heeft er al toe geleid dat een door mij woedend opzij gegooide telefoon per ongeluk door het openstaande autoraam verdween en op de snelweg smakte. Platgereden worden op de E17 tussen Antwerpen en Gent was het vreselijke lot van mijn eerste iphone.
Ik zweer om teksten te schrijven nog steeds bij BlackBerry. Al sinds ik de eerste in handen kreeg, met dat ongelooflijk ingenieus simpele wieltje aan de rechterzijde. Liefde op het eerste gezicht was het en die liefde is gebleven.
Ik heb twee BlackBerry duimen, ze staan krom naar binnen en ze zijn constant ontstoken van het eeuwige heen en weer bewegen over dat kleine toetsenbordje. Ergonomisch klopt het gewoon: je toestel rust op je twee handen die ontvankelijk lichtjes over elkaar liggen en met je twee duimen schrijf je. Tot ze er krom van staan. Maar het grootste voordeel, is dat je ook met éen hand verder kan, indien het tweede bezet. Handig in de file of onderweg aan het stuur. Ja, ik weet dat het niet mag. Deze uitspraak was dan ook louter theoretisch. Ik zou dat nooit doen.
Ik schrijf ook graag liggend in bad. Vroeger las ik er. Lezen, beste Social Media Animals, dat is teksten van meer dan 140 tekens tot je nemen, zonder ze na een eerste aanblik te delen met al je vrienden via Twitter en Facebook en dan te geloven dat die vrienden denken dat je het gelezen zou hebben. Ik bedoel: écht lezen.
In bad , echter, heerst zeep en zeep maakt de handen glad en nu en dan glipt dan een BlackBerry uit mijn handen en wordt meteen duidelijk dat die dingen weliswaar handig zijn als tekstverwerker, maar niet tegen water kunnen.
Verdrinking is een van de meest voorkomende doodsoorzaken van mijn BlackBerries. Meestal verzopen in een lekker warm en naar lavendel geurend bad, maar ook een enkele keer in de douche omdat ik verstrooid een inkomend telefoontje wil beantwoorden, of in de wc omdat er een uit mijn broekzak glipt op een vervelend ogenblik. De conlusie is dat sanitaire ruimtes levensbedreigend zijn voor smartphones. Zo zie je maar, van een Grumpy Old Man kun je nog wat leren.
Maar laten we bij de les blijven. Ik werd dus smoorverliefd op die eerste BlackBerry-met-wieltje.
Soms begrijp ik productontwikkelaars niet. Iets is perfect en toch wordt eraan gerommeld en geprutst. Zoals aan dat ingenieuze wieltje dat zonodig vervangen moest worden door dat stomme bolletje net boven het toetsenbord, bijvoorbeeld. Een onding dat voortdurend vast liep na een paar weken intensief gebruik. Na dood door verdrinking werd uit-frustratie-tegen-de-muur-gegooid-worden de tweede meest voorkomende reden waarom mijn BlackBerries wel eens het leven lieten.
Ondanks het afzweren van het wieltje door de ontwikkelaars ervan, ben ik BlackBerry altijd trouw gebleven. Relatief trouw. Nu en dan heb ik mijn geluk een keer buiten dat huwelijk gezocht, ook al heb ik aan lang de lokroep van Steve Jobs weten te weerstaan. De eerste keer dat ik me dan toch liet verleiden tot een iPhone, eindigde die op de snelweg dus. En het duurde daarna lang voor ik nog een keer overstag ging en ik verkocht werd. Letterlijk.
Kiezen of delen.
Momenteel combineer ik dus een Iphone en een BlackBerry. De schone en het beest. Een BlackBerry is gewoon lelijk. En ik hou van mooie dingen.
Zolang BlackBerry nog zal bestaan, zal ik er altijd eentje hebben en gebruiken. Om te schrijven. Met een toetsenbord.
Maar ik beken: ik heb dus ook een iPhone en vervloek Steve Jobs elke dag. Omdat mijn iPhone een geldvretende machine is die verslavend werkt en die me afhankelijk maakt. Van iTunes en Apps allerhande die op de duur deel zijn gaan uitmaken van mijn dagelijkse routine en dus van mijn leven en zoals elke lelijke verslaving valt ook van deze moeilijk af te komen .
Ik gebruik de iPhone om dingen te raadplegen: mijn mails, Twitter, Facebook, Internet,…. Ik gebruik mijn iPhone ook om te fotograferen. Sinds ik Instagram op iPhone ontdekt heb, heb ik mijn peperdure fullframe digitale reflexcamera niet eens meer bekeken, laat staan aangeraakt. Die Canon leek ineens op een dinosaurus in het rijk van de kleine snelle zoogdieren: achterhaald en met uitsterven bedreigd.
Maar om te schrijven op Twitter of Facebook of om mails te beantwoorden of om te bloggen, gebruik ik mijn iPhone zelden, want het wankelend zoeken naar de letters op dat aanraakscherm is slecht voor mijn gemoed en de toestand van mijn hart.
Ik sta regelmatig kwijlend als een hond met hoogst productieve speekselklieren en grote honger, scheel van de grote goesting, alsof ik weken niets gegeten heb, te kijken naar die geweldig mooi ogende Windows 8 toestellen. Ik hou van het design ervan, en ik vind de grafische interface (zo heet dat toch, heren en dames van de Digitale Wereld?) met die geweldige “levende tegels” blits en flitsend en dynamisch en sexy, maar dan moet ik kiezen welk toestel ik inleveren zal. En hoewel het antwoord eenvoudig lijkt, want ik kan mijn BlackBerry absoluut niet missen, toch neem ik geen beslissing, want op die iPhone zit nu al een fortuin aan Apps die ik niet weggooien wil. Handig van Apple.
En dus vrees ik dat ik binnenkort met 3 toestellen rondloop, wat ronduit belachelijk is en toch niet eens vervelend of beschamend, want belachelijk gedrag is mij op het lijf geschreven.
Verzonden vanaf mijn BlackBerry®-toestel